شبکه ریلی ژاپن، به خاطر دقت و کیفیت مثال زدنی اش در سراسر دنیا مشهور شده.
در شهر توکیو، هر روز نزدیک به ۴۰ میلیون نفر به وسیله این شبکه جا به جا می گردن و پس این نوع حمل و نقل، رتبه بسیار بالاتری رو نسبت به خودروهای شخصی و اتوبوسا به خود اختصاص میده. از جمعیت گفته شده، حدود ۸٫۷ میلیون نفر یا ۲۲ درصد با مترو سفرهای شهری خود رو انجام میدن.
متروی شهرو توکیو رو میشه انگار جادوی حمل و نقل دونست. در بیشتر خطوط، قطارها به فاصله ۵ دقیقه از همدیگه رسیده که این زمان در ساعات شلوغی، به ۲ تا ۳ دقیقه کم میشه. یعنی، ۲۴ قطار در طول روز تو یه خط تردد می کنن. بر خلاف وجود قطارهای زیاد، متروی توکیو به خصوص در ساعات بالاترین درجه همیشه بسیار شلوغ و پرجمعیته.
این صفحه که به وزارت حمل و نقل تعلق داره، سطح شلوغی در ایستگاه های جور واجور متروی توکیو رو تشریح می کنه.
همونطور که مشاهده می کنین، تقریبا تموم ایستگاه های مترو، بیشتر از ظرفیت خود کار کرده و حتی بعضی از اونا دو برابر جمعیت پیش بینی شده رو در خود جای میدن.
واسه اینکه بشه اینجور جمعیتی رو در قطارا جای داد، ایستگاه ها آدمایی با نام «اوشیا» (oshiya) یا «فشار دهنده» (Pusher) رو به استخدام خود درآورده ان. وظیفه این افراد، فشار دادن جمعیت به داخل قطار هاست تا درب اونا بسته شه.
این مسئله، عجیب اما واقعیه.
وقتی که این شغل واسه اولین بار در ایستگاه شینژوکو (Shinjuku) شهر توکیو مطرح شد، افراد شاغل در این مورد «مسئول سروسامون دهی مسافران» (passenger arrangement staff) لقب گرفتن. معمولا دانشجویان به صورت پاره وقت در این شغل مشغول به کار می شدن. الان کسی به عنوان «فشار دهنده» جداگونه در ایستگاه ها مشغول به کار نیس و کارکنان ایستگاه و دانشجویان، به صورت پاره وقت این کار رو انجام میدن.
البته این پدیده به دست ژاپن خلق نگشته. «فشار دهنده» ها چند سال پیش واسه اولین بار در متروی شهر نیویورک (New York) آمریکا استفاده کرده شدن. افراد «فشار دهنده» به خاطر رفتار از روی دشمنی با جمعیت، هیچ وقت محبوب نبودن. مردم به خاطر اعمال زور زیاد در این کار، لقب «کنسرو کننده ساردین« (sardine packers) رو به اونا داده بودن و حتی بعضی موارد خشونتشان به جایی می رسید که تیتر اصلی اخبار به اونا اختصاص پیدا میکرد.
با ورود دربای خودکار و گردان، کار افراد «فشار دهنده» هم تموم شد.
اونا در سال ۱۹۲۰، وداع غم انگیزی با شغل خود داشتن. در طول این مدت، فیلمای زیادی مانند «پرنسس مترو» (Subway Sadie)، «گرگ در لباس آدم» (Wolf’s Clothing)، «صدای شدید» (The Big Noise)، «عشق در شب» (Love Over Night) و بسیاری فیلمای دیگه درباره کارکنان مترو ساخته شد.
در سال ۱۹۴۱ هم یه فیلم بیوگرافیکی با نام «فشار دهنده» (Pusher) به این موضوع پرداخت.
تازگیا یه عکاس هنگ کنگی الاصل به نام «مایکل ولف» (Michael Wolf)، یه سری از عکسا با نام «فشار توکیو» رو جمع آوری کرده و درد و رنج مسافران رو به تصویر کشیده. این عکسا خوب شرایط دردناک متروا رو نشون میدن.
بدنا در حال له شدن هستن و هیچکی نمی تونه تکون بخوره.
افراد کوتاه قامت، با خطر تنگی نفس و خفگی هم مواجه هستن. پیاده شدن تو یه ایستگاه نیروی زیادی می خواد. هم اینکه، خطر آتیش سوزی و موارد اورژانسی هم از دیگر مسائل مطرح در این مورد هستن. هم اینکه شرایط واسه فعالیت جیب برا و اشرار هم جفت و جور گشته.
